Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1922. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1946-1950) με τους Παρθένη, Αργυρό και Γεωργιάδη. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία της ισπανικής κυβέρνησης στη Μαδρίτη (Real Academia de Bellas Artes de San Fernando, 1953-1956), και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ισπανία για τα επόμενα 30 χρόνια.
Το έργο του εξελίχτηκε μέσα στο κλίμα της μεταπολεμικής ισπανικής τέχνης, σε στενή επαφή με πρωτοποριακές ομάδες ("Dau al Set" της Βαρκελώνης, "El Paso" της Μαδρίτης, κ.ά.) και με καλλιτέχνες που συμμετείχαν στα ανανεωτικά ρεύματα της εποχής, εκφράζοντας παράλληλα την αντίθεσή τους στο φρανκικό καθεστώς. Αρχικά οι αναζητήσεις του αφορούσαν τη δομή της εικόνας, σε μια παραστατική ζωγραφική με συμβολικές αναφορές, όπως έδειχναν οι πρώτες του ατομικές εκθέσεις στη Μαδρίτη (1957, Αίθουσα της Γενικής Διεύθυνσης Καλών Τεχνών και 1958, γκαλερί Buchholz). Σύντομα ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, στράφηκε προς την αφηρημένη εξπρεσιονιστική τέχνη και διαμόρφωσε ένα προσωπικό λεξιλόγιο, βασισμένο αφενός στη χρήση μικτών υλικών (κολάζ σε ξύλο, χαρτί, ύφασμα, σε συνδυασμό με διάφορες τεχνικές ζωγραφικής) και αφετέρου στην υψηλή ένταση της χειρονομίας που τονίζει τη δραματικότητα της σύνθεσης. Παρόλο που οι μορφές σχεδιάζονται ελεύθερα, τα χρώματα διατηρούν τις αρμονικές τους σχέσεις και ο χώρος οργανώνεται σχεδόν γεωμετρικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά ισχύουν και για και τις επόμενες φάσεις της εξέλιξής του.
Από το 1966 η έκφρασή του αποκτά μια σαφέστερα πολιτική διάσταση, με την υιοθέτηση μεθόδων του κριτικού ρεαλισμού. Ενσωματώνει στη ζωγραφική του φωτογραφικά ντοκουμέντα με σκηνές από τη σκληρή διεθνή επικαιρότητα (και την ελληνική, μετά το 1967), σε καθαρές επιφάνειες με κονστρουκτιβιστική διάταξη. Μετά το 1980 (και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1985), το έργο του επιστρέφει στην αφαίρεση, με μεγαλύτερη έμφαση στην οπτική λειτουργία της φόρμας και στις πολύπτυχες συνθέσεις.
Ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική και τις γραφικές τέχνες, μάλιστα το 1958 είχε τιμηθεί με το Α’ Βραβείο της Σχολής Γραφικών Τεχνών της Μαδρίτης. Τιμήθηκε επίσης, το 1961, με το Α’ βραβείο της Ένωσης Ισπανών Κριτικών Τέχνης και με αργυρό μετάλλιο στην Έκθεση για το Διεθνές Βραβείο Αφηρημένης Τέχνης στη Λοζάννη.
Παρουσίασε το έργο του σε 25 ατομικές εκθέσεις στην Ευρώπη και την Αμερική. (8 από αυτές στην Ελλάδα, μετά το 1963). Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές και εκπροσώπησε την Ισπανία σε διεθνείς διοργανώσεις, όπως οι Μπιενάλε του Sao Paulo (1961) και της Βενετίας (1964 και 1966). Συμμετείχε επίσης στα Ευρωπάλια (Βέλγιο, 1982).
Πέθανε το 1989 στην Αθήνα. To 2002 οργανώθηκε αναδρομική του έκθεση με τίτλο Δημήτρης Περδικίδης και η Ισπανική Πρωτοπορία (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη).