Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1940 και σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας χαρακτική με τον Κ. Γραμματόπουλο και σκηνογραφία με τον Β. Βασιλειάδη (1959-1964). Συνέχισε τις σπουδές του στη γραφιστική στην Slade School of Fine Art του University College του Λονδίνου, με δασκάλους τους Anthony Gross και Bartolomeu Dos Santos (1970-1973). Το 1975-1976, με υποτροφία του Ιδρύματος Ford παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στο Tamarind Institute του University of New Mexico στις Η.Π.Α.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως χαράκτης, με μεγάλη επιτυχία, αλλά από το 1974 στράφηκε στη ζωγραφική. Η ελαιογραφία έγινε τελικά το κύριο εκφραστικό του μέσο, όπως δείχνουν οι δυο πρώτες ατομικές του εκθέσεις στην Αθήνα (1974 και 1978, Ζουμπουλάκη).
Αρχικά μεταφέρει στη ζωγραφική στοιχεία από την ποιητική ατμόσφαιρα και τη σχεδιαστική ακρίβεια της χαρακτικής του. Επιμένοντας στην τεχνική αρτιότητα, οδηγείται σε μια δεξιοτεχνική παραστατική ζωγραφική φωτορεαλιστικού τύπου, όπου οι συμβολισμοί και οι ψευδαισθητικές εκπλήξεις δημιουργούν ένα ιδιαίτερο σουρρεαλιστικό κλίμα. Τα θέματά του είναι συχνά εμπνευσμένα από την ευρωπαϊκή τέχνη της Αναγέννησης ή του Μπαρόκ και, αργότερα, από την αρχαιοελληνική παράδοση. Κάποιες επιρροές από την ποπ-αρτ του επιτρέπουν να χειρίζεται τις εικόνες του άλλοτε με αλληγορική και άλλοτε με ειρωνική διάθεση, προτείνοντας ένα διακριτικό κοινωνικό σχολιασμό. Τα χρώματά του είναι καθαρά και αναδεικνύουν τη διαύγεια της ατμόσφαιρας και τη φωτεινότητα των αντικειμένων.
Το 1982 φιλοτέχνησε τοιχογραφία μήκους 45 μέτρων, για το ξενοδοχείο Athenaeum Intercontinental της Αθήνας.
Έκανε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων σε Ελλάδα, Ευρώπη και Η.Π.Α., καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις χαρακτικής.
Το 1994 παρουσίασε αναδρομικά το έργο του στην Πινακοθήκη Πιερίδη και το 2009 οργανώθηκε αναδρομική έκθεσή του με 140 ζωγραφικά και χαρακτικά έργα, στην Εθνική Πινακοθήκη.