Λαμέρας Λάζαρος (1913 - 1998)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1913, καταγόταν όμως από οικογένεια τηνιακών μαρμαρογλυπτών. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1932-1938) με τους Θωμά Θωμόπουλο και Κων/νο Δημητριάδη. Συνέχισε τις σπουδές του, με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών, στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού, στο ατελιέ του Jean Boucher, όπου βραβεύτηκε για τις επιδόσεις του, το 1939. Επέστρεψε στην Ελλάδα με την κήρυξη του πολέμου.
Από τα φοιτητικά του χρόνια συμμετείχε σε εκθέσεις (της «Ομάδας Τέχνη», των «Ελεύθερων Καλλιτεχνών», στις Πανελληνίους, κ.α.). Από τότε ήταν ήδη φανερό ότι, παράλληλα με την παραστατική γλυπτική του, πειραματιζόταν και με μοντέρνες αφαιρετικές μορφές. Θεωρείται ως ο πρώτος γλύπτης που εξέθεσε αφηρημένα έργα στην Ελλάδα (το 1948). Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση της ομάδας «Οι Ακραίοι» μαζί με τον Αλέκο Κοντόπουλο και άλλους καλλιτέχνες με αφαιρετικές τάσεις. Ωστόσο δεν εγκατέλειψε ποτέ την παραστατική γλυπτική, τις προτομές και τα μνημεία. Το πολύμορφο έργο του περιλαμβάνει επίσης κεραμικά, κατασκευές με διάφορα υλικά, κινητικά γλυπτά και πολλά άλλα.
Μεταξύ των βραβευμένων έργων του είναι το Μνημείο για τον Άγνωστο Πολιτικό Κρατούμενο που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό του Institute of Contemporary Αrts του Λονδίνου, το 1953. Το 1959 κέρδισε το Α' βραβείο γλυπτικής σε διαγωνισμό του Δήμου Αθηναίων και το 1961 τιμήθηκε με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος για το έργο του Μπιζανομάχοι.
Το 1956 (ή 1957) εξελέγη τακτικό μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Τεχνών και Γραμμάτων (IIAL) και από το 1960 έως το 1978 (ή 87;) ήταν καθηγητής στην έδρα Πλαστικής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Το 1969 δημοσίευσε μελέτη με τίτλο Πλαστική και το 1975 το Χωροθετικό διάγραμμα γλυπτών έργων Δήμου Αθηναίων Νεωτέρας Ελλάδος.
Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις, στην Μπιενάλε του Sao Paulo (1955 και 1961) και στην Μπιενάλε της Βενετίας (1960).
Το 1979 παρουσίασε στην Εθνική Πινακοθήκη ατομική έκθεση με τίτλο "Αφή-Τέχνη-Παιδί". Τα έργα ήταν κινητικές κατασκευές που απευθύνονταν σε τυφλούς και παιδιά.
Πέθανε στην Αθήνα το 1998. Το 2010 οργανώθηκε μεγάλη έκθεση έργων του στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.